In de Palestijnse gebieden happen de honden.
Nederlandse honden.
Wij exporteren ze naar Israël.
Het leger daar zet ze in tegen de buurlui.
De kwaaie herders vallen niet onder een wapenembargo.

In de NRC, die ons het nieuws bracht, kwam een hondendrijfster uit Israël aan het woord.
Anoniem, beducht voor de wraak van haar volk.
Ze had er genoeg van, na enkele jaren in het leger.
Genoeg van de vuiligheid.
Soms, zo zei ze, worden de honden een huis in gestuurd waar baby’s zijn achtergebleven.
Bij zo’n zin ril je even.

Maar de ex-militair zei ook nog wat anders.
Ja, ze wist dat haar hond van Nederlandse komaf was.
Zoals zoveel soortgenoten in Israël.
Het was haar verteld.
Maar anders had ze het ook wel geweten.
Want als haar hond een fietser zag, werd hij hartstikke gek.

Daar sta je dan te kijk als land van brave fietsers.
Gekke honden exporteren.
De koeien hebben we indertijd wel opgeruimd.
En die zouden niet eens hebben gebeten.
Hier niet, daar niet.