Je kunt vallen.
Want je fietst heel hard van een Braziliaanse berg.
Ligt op kop.
Je houdt Abbott en de rest op afstand.
Weet dat goud op je ligt te wachten.
Goeie benen.
De beste van allemaal.
Je presteert top.
Er vallen een paar druppels regen.
En dan, ineens, is het over.
Uit.
Foutje.
Dan lig je in de berm.
Zo opgevouwen dat menig hart stil staat.
Het jouwe klopt wel door.
Je lijf is hier en daar geknakt.
Je kop barst uit elkaar.

Het ziekenhuisbed.
Je voelt jezelf een wrak.
Vooral geestelijk.
Titel, weg.
De toekomst?
Even laten.
Alles is mogelijk.
Schrale troost:
het was de val van een winnaar.
Even geen troost.

Val en verval.
Je blijft aan de Olympische ringen hangen.
De afsprong is best redelijk, goed.
Het wordt vooruitkijken.
Heb je toch mooi geflikt.
Hier gaat het om.
Verloren jaren naar de vergetelheid dringen.
Nu komt de finale er aan.
Dan blijkt:
je armen kunnen alles aan.
Maar je benen kunnen je niet dragen.
Even gepresteerd.

In je eigen val gelopen.
Daarna in een vliegtuig gezet.
Lange, eenzame reis terug.
Onzichtbare wonden.
Ze vreten van binnen.
Dus je kon toch nog van een voetstuk vallen.
Niemand krijgt je te zien.
Want op Schiphol pak je de achterdeur.
Je bent al eens eerder getuimeld.
Wit poeder, niet aan de handen.
Meer akkefietjes.
Nu ging het weer mis.
Je denkt aan die reclame van weleer.
Reclame voor legergroen.
Maar geldt ook voor sportief oranje.
Geschikt/ongeschikt.
Je weet het zelf ook.
Het was de val van een verliezer.

Je armen kunnen
alles aan, maar je 
benen kunnen 
je niet dragen