Er vloeiden natuurlijk tranen in Rio.
Soms van vreugde, soms van verdriet.
Een enkele keer was er andere ontroering.
Bij Annemiek van Vleuten bijvoorbeeld.
De wielrenster van de veelbesproken val.
Ze vertelde over het audio-bericht dat ze van gouden Anna van der Breggen kreeg.
Die lieve boodschap zou ze bewaren.
Natte ogen.
In haar stem zat gedurende het héle interview een traan.
Maar in haar woorden spiegelde de ratio.
Je zag ze bij Ranomi Kromowidjojo, die tranen.
Ik heb het nog even teruggekeken.
Want bij een zwemster kun je je zomaar vergissen.
Wie weet waren het druppeltjes chloorwater.
Die waren er.
Waterlanders bovendien.
Ontgoocheling.
Heel begrijpelijk, niks mis mee.
Geen medaille.
Ook een profsporter mag huilen.
Vrouw, man, het maakt me niet uit.
Sportjournalistiek riekt nu en dan naar applausjournalistiek.
Goed in de overschatting.
Geur van chauvinisme.
Weinig grijstinten, veel entertainment.
Kijker en lezer laten zich graag meeslepen in gejuich.
En dan komt er zo’n nacht van Kromo en de 100 van Dafne.
Nacht van diva’s, even in mindere doen.
Het is ineens zoeken naar verklaringen, naar oorzaken.
Zo’n proces vereist, gezien veel commentaren, nog oefening.
Bij sportjournalistiek.
Bij opgewarmd publiek.
Moet zo’n interview wel binnen de minuut?
Volgens contract wel, begreep ik.
Van mij hoeft dat niet per se.
Wel graag binnen tien minuten.
Een vleugje emotie mag er best zijn.
Dat geeft weer andere inzichten dan de ratio.
Die volgt.
Sportmensen kijken zelf heus terug.
Net als hun begeleiders.
Zoek ze nog eens op, over een dag, over een week, een maand, later.
Emotie en ratio, ze kunnen allebei waardevol zijn.
Aanvullend ook.
De wedstrijd is emotie.
Sport als proces moet toch vooral rationeel zijn.
Een mooie traan als afscheid.
Die van een judoka.
Anicka van Emden.
Wat ze zei?
Brons voelde als goud.
En: de Francaise was gewoon beter.
Wat ze ging doen?
Eerst haar moeder en haar vriend zoeken.
Emotie en relativering grepen ineen.
Bij succes gaat dat wat makkelijker.
