Vorige week trok hier plotsklaps een processie langs.
Dames en vooral heren, donker gekleed.
De mannen droegen lange stokken met zich mee.
Ze zongen een droevig lied.
Voorop een exemplaar met trommel.
Hij trok de aandacht.
Een eentonig boem, boem, boem.
Alsof de stad ten grave werd gedragen.
Het had iets te maken met een schilder die al lang wijlen is.
Vijfhonderd jaar om precies te zijn.
Den Bosch, stad van het theater.

Over enkele jaren stad met een nieuw theater.
Te bouwen aan de Parade.
Dinsdagavond was er een eerste sessie van de klankbordgroep.
Merkwaardig begrip, klankbordgroep.
Echoot vooral vrijblijvendheid.
“Geïnstitutioneerde groep personen met wie men kwesties kan doorspreken.”
Zo suffig omschrijft de dikke het.
Doorspreken en verder links laten liggen?

Die klankbordgroep gebruikte, hoe kan het ook anders, de Danskamer.
Ik stond in de lift met een blonde dame, zwarte bril.
Ook op weg naar de Danskamer.
“Ik leid”, zei ze streng.
Die indruk had ik al wel.
Het moet gezegd, mooie parketvloer daar op de tweede etage.
Beetje weinig olie.
Maar goed, een paso doble zat er toch al niet in.
Want dat is zowat de enige Latijnse dans waarbij de man leidt.

In de klankbordgroep zitten, zover je dat in twee uur kunt constateren, betrekkelijk normale mensen.
Geen gedram, geen boem, boem, boem.
Mezelf laat ik even buiten beschouwing.
Die leidende buurtgenote met strenge bril, och viel best mee.
De mijnheer die stelde dat de pers altijd naar tweespalt speurt?
Wel een beetje boem, boem, boem natuurlijk.
Hij zei het in een discussie over openbaarheid.
Een relativering was het best beantwoord.
“We hebben het hier toch niet over de Panama Papers”, merkte een aanwezige op.
Inderdaad, niet eens over de Parade Papers.

Waar we het wel over hadden?
Over zorgen en wensen.
Wij, omwonenden en gezanten van organisaties met belang, bijna dertig man/vrouw sterk.
Bezorgde burger spreekt.
Betrokken burger spreekt.
Over de sloop, de bouw.
Over stof, herrie, privacy, schade.
En nog veel meer.
Over een jarenlang ontregelde Parade.
Een Festival Boulevard met puin als décor.
Dat kan overigens ook inspireren.

Zinvol, zo’n sessie?
Dat kan het zijn.
Want: “Worden we wel serieus genomen?”
Dat was een hele oprechte en terechte zorg, deze avond in verscheidenheid verwoord.
Word je niet serieus genomen, kun je beter gaan figuurzagen.
Uitdaging voor ons, meer nog voor de gemeente.
Ik leen even de strenge bril, zo’n stok (voor achter de deur) en ook wat wijwater en wierook van buurman Sint Jan:
laat ons leiden, niet lijden.

Meer over het nieuwe theater in Den Bosch, klik hier