De Strafkolonie, zestien jaar jong, is doorgedrongen tot het theater. Emma Lesuis droeg tijdens haar voorstellingen in Amsterdam en Rotterdam passages voor uit mijn eerste boek.
“Er lag een laagje van die yankee-tandpasta over de stad, een dun laagje Colgate”, zo citeerde zij. Waarna, bescheiden, andere tekstdelen volgden, begeleid door live gitaarklanken.
Emma’s voorstelling ‘Meer dan Bauxiet’ maakte onderdeel uit van Theater na De Dam, verbonden aan dodenherdenking en bevrijdingsdag. Het is work in progress. Ze wil het uitwerken tot een breder theaterprogramma.

Centraal staat de oorlog die Suriname niet heeft gevoerd maar gevierd. Het ging de toenmalige kolonie voor de wind. Dat was bovenal te danken aan de ingevlogen Amerikaanse troepen die het Surinaamse bauxiet – belangrijk voor de geallieerde vliegtuigindustrie – moesten beschermen. Ze brachten nieuwe producten, dollars en Hollywood mee. Sweet swinging Paramaribo.
Lesuis erfde prachtig beeldmateriaal van wijlen de Surinaamse fotograaf en filmmaker Wim van der Ziel. Een deels blote prins Bernhard bewaarde ze in deze eerste proeven tot het laatst. Ze vertelde, combineerde de beelden met interviews met ooggetuigen die ze zelf in Suriname opnam, met tekstfragmenten en muziek.
Als gezegd, ze schaaft verder en breidt uit. Ter leering ende vermaeck.
Met De Strafkolonie is het evenmin over en uit. De voorbije maanden bleek ineens grote interesse in de geschiedenis van het Nederlandse concentratiekamp Jodensavanne. Die kwam van diverse kanten. Ook hiervoor geldt: wordt vervolgd.

Lees meer over De Strafkolonie elders op deze site.