Klaas Sombermans kondigt het einde van de krant aan.
Als 328e in de rij.
Mogelijk mis ik er eentje.
Klaas doet het in een boek, binnenkort te verschijnen.
Testament van de Pers gaat het heten.
In een voorpublicatie lees ik dat de papieren krant een curiositeit wordt.
Over ‘een paar jaar’.
Misschien duurt het iets langer.
Klaas heet geen Sombermans, maar Salverda.
Hij sluit wel aan in een lange rij van Sombermansen, door de jaren heen gevormd.
Deze familie is ook in de journalistiek zelf rijk vertegenwoordigd.
Ik beloof plechtig dat ik zijn boek zal spellen.
En tuurlijk: Klaas mag mij verwijten dat ik hier te vroeg tamboereer.
Dat kan ik hebben.
Ik ken die hele riedel na jaren in een hoofdredactie uit het hoofd.
Minder abonnees, dalende advertentie-inkomsten.
Jeugd consumeert anders.
Geen dooie bomen meer door brievenbussen.
Tuurlijk, gaat nog wel effe door.
Dat heb je als het om achterstallig onderhoud gaat.
Vooral veroorzaakt door de wet van de remmende voorsprong.
Die wet gold jaren in krantenland.
Conservatief wereldje vol progressieve lui.
Zolang het maar niet over het eigen kostuum gaat.
Vooralsnog heb ik er alle vertrouwen in dat de krant over tien jaar nog bestaat.
Ja, in kleinere oplage, maar ook op papier.
U mag van mij trouwens best een ander jaartal dan 2026 invullen.
Ik denk dat -ie er tegen die tijd nog altijd toe doet, die krant.
In elk geval toe zou kunnen doen.
Mijn zorg geldt vooral de identiteit.
Unieke en enge ziektes in de kolommen, okay.
De steenpuist van Sylvie, nou vooruit, je hoeft tenslotte niet alles te lezen.
Maar vergeet vooral het duo Bijtertje & Waakhond niet.
Zorg voor evenwicht.
Zorg voor betrouwbaarheid.
En zorg in alle gevallen voor stijl en smaak.
Zelfs bij de steenpuist.
Niet schromen, wel heruitvinden binnen het vertrouwde merk.
Met veel lef.
Anders mag je dat bundeltje papier straks inderdaad geen krant meer noemen.
Commerciële initiatieven ontplooien?
De uitgever heeft mijn zegen.
Zelfs om er op papier iets mee te doen.
Zolang het voor de lezer maar heel helder is waar commercie begint en onafhankelijkheid ophoudt.
Of andersom.
Zolang de redacteuren maar geen dubbelrol vervullen.
En zolang het maar genoeg oplevert.
Genoeg waarvoor?
Om uitgeverij alsmede lijf en, zeker, geest van alle betrokkenen gezond te houden.
Maar vooral ook om de voerbak van de waakhond te vullen.
Opdat die kan blijven blaffen.
Niet boosaardig richting de familie Sombermans.
Wel vrijmoedig ten faveure van de democratie.
