Ik ontloop carnaval.
Vertrek naar het noorden des lands.
Naar Sodom.
Ooit een verdorven oord.
Checken hoe het er nu bij ligt.

Ik wist het niet.
Maar Winschoten had vroeger de naam.
Bijnaam.
Sodom.
De stad telde voor de oorlog een grote joodse gemeenschap.
Dat joodse deel vond de rest van de bevolking bandeloos.
Losse zeden als het om seks en gokken ging.

Winschoten maakt tegenwoordig deel uit van de gemeente Oldambt.
Daar is links nog sterk.
Zie de uitslag van de gemeenteraadsverkiezingen in 2014.
De Verenigde Communistische Partij (VCP) werd daar tweede.
Onder leiding van Engel Modderman.
Eindigde achter de SP, voor de PvdA.
Zoveel linksigheid, kom daar ergens anders nog maar eens om.

Waarom naar Winschoten?
Toegegeven, ik heb er nooit over gedroomd.
Wat nu lokt is een kaal kamertje.
In een verder ook al sfeerloos gebouw.
En het wordt nog droeviger.
Dat kamertje staat namelijk vol met dozen.
En daar ga ik drie of vier dagen lang mijn feestneus in steken.
Als Mien tenminste heeft verklapt waar die ligt.

In dat troosteloze gebouw zijn archieven ondergebracht.
Door het ministerie van Binnenlandse Zaken.
In Winschoten wordt geselecteerd wat bewaard moet blijven.
Dat gaat naar het Nationaal Archief.
De rest door de shredder.
Op tijd mijn feestneus terugtrekken dus.

Ik ga voor het archief van de gevangenissen in Grave en Zeeland.
Als je de honderden dozen op een rijtje zet 272 meter lang.
Zelfs Usain Bolt zou er moe van worden.
Via een inventarislijst is het gelukt om die afstand terug te brengen tot onbekende lengte.
131 dozen resteren.
Ik zal de meetlat voor u meenemen.

Wat ook moet gebeuren?
Op verkenning.
In Sodom.
Volgende week geen verse blog?
Dan ben ik nog even bezig.
Met die dozen natuurlijk.
Gekkenwerk in carnavalstijd.

‘Winschoten,
het was
een Sodom,
bandeloos’