In de vorige eeuw schreef ik over de Bambino.
Een auto met drie wielen, made in Veghel.
Eerder dit jaar kreeg het verhaal uit 1996 opnieuw aandacht.
Met dank aan Facebookgroep Oud Veghel.
En het BHIC, het Brabants Historisch Informatie Centrum.

Het verhaal eindigde met de spoorloze Sybrand Albronda.
Sieb de waaghals die met de Bambino op Zandvoort racete.
Ver voor Max Verstappen uit.
Hij, die Sieb dus, zoon van de fabrikant, was indertijd foetsie.
Zijn vader Henk, aan de rolstoel gekluisterd, sprak ik wel.

Sieb heette in het verhaal een rijkeluiszoontje.
De fabrieksarbeiders noemden hem ook een aardige gast.
Hij deelde grif sigaretten uit.
Sieb draaide pa’s fortuin er doorheen.
“Hij heeft de boel een beetje opgelicht”, aldus senior indertijd.

Welnu, Sieb is terecht.
Het droevige nieuws: hij is ons ontvallen.
Dat mailde zijn dochter mij onlangs.
Haar reactie volgde op de hernieuwde aandacht voor het verhaal.
Sieb blijkt al in 1998 te zijn overleden, na een hartaanval.

Het verhaal klopte, schreef ze.
Het lezen had haar niettemin pijn gedaan.
Dat is begrijpelijk.
Geen kind ziet graag dat pa charlatan heet.
Al gaf ze grif toe dat Sieb meer was dan een deugniet.

Hij had ook goede eigenschappen, wilde ze wel accentueren.
Om er één te noemen: hij was vrijgevig tot het laatst.
Spoorloos is hij nooit geweest, hij wilde nogal eens verhuizen.
Bij zijn overlijden woonde Sieb samen in het zuiden des lands.
Nooit uit de beklemming van weelde en druk uit zijn jeugd geraakt.

“Vast niet interessant”, schreef zij, Siebs bambino.
Te bescheiden, het was en is wél interessant.
Haar mail vult het open einde van een verhaal in.
Over een karretje dat op Zandvoort elf records vestigde.
Ongetwijfeld met Sieb achter het stuur.

‘Siebs overlijden 
kleurt het einde van  
Bambino-verhaal in’

Voor het verhaal over de Bambino klik je hier