Psychiater, maatschappelijk werker, psycholoog, gevangenispersoneel. Anneke wordt tijdens voorarrest en in gevangenschap binnenstebuiten gekeerd.
Aan de relatie met Daan – hij wordt eveneens ontleed – komt een einde. Dat ligt aan haar. De maatschappelijk werker noteert: ‘Zij hoopt vooral nog wat jaren met haar ouders te hebben’.
Straks meer over de onderzoeken. Eerst naar de afloop van het strafproces.
‘Ik heb er erg veel spijt van, maar ik kan helaas niets meer ongedaan maken’, verklaart Anneke in haar laatste woord tegenover rechtbankpresident mr. Muller. ‘Ik denk aan mijn ouders en hoop dat zij nog een kans krijgen.’ Dat laatste is een verwijzing naar haar doodzieke vader.
Twee weken later, op 21 januari, een kille, zwaarbewolkte vrijdag in 1977, volgt de uitspraak. Over de schuldvraag bestaat geen twijfel. Volgens de rechtbank zijn Anneke en Daan in gelijke mate verantwoordelijk voor moord. Ze worden conform de eis allebei tot zes jaar gevangenisstraf veroordeeld.
Muller, die een lange carrière achter zich heeft, houdt in zijn vonnis rekening met ‘de zeer beklemmende omstandigheden’ waarin Anneke leefde en met het feit dat de twee ‘geestelijk onvolwassen’ zijn. Hij gelast begeleiding in een tbr-kliniek.
Felle emoties
De verschillende deskundigen die een rol spelen bij onderzoek en behandeling, rapporteren:
‘Betrokkene is een vrouw tot felle
emoties in staat, in staat ook om
anderen daarin mee te slepen en
in die zin is ze gevaarlijk (….) Haar
heftigheid zal van nature makkelijk
doorschieten.’
Anneke kreeg, aldus de psychiater, een ‘dubbele’ opvoeding. Enerzijds was ze de lieveling van haar vader, aan de andere kant moest zich voegen naar de strakke regels van haar moeder.
‘Bij Frans kwam ze in een ander
milieu. Hij bevrijdde haar uit haar
cocon om haar later als stuk vuil
te behandelen’.
De psychiater illustreert zijn constatering met een verhaal dat Anneke hem heeft verteld.
Voor haar zeventiende verjaardag kreeg ze van Frans behalve honderd rode rozen ook een konijn. Niet veel later dreigde hij dat alweer te slachten omdat ze meer van het beestje dan van hem zou houden.
Haar onderzoeker noteert het zonder voorbehoud.
Doodsbedreigingen
Frans kan er zíjn versie niet tegenoverstellen. Over hem rest slechts een rapport van de reclassering, verwijzend naar inbraken, mishandelingen en doodsbedreigingen. Daarin staat ook: ‘Nuchter is hij aardig, depressief en kleintjes’. Maar met drank op wordt Frans ‘een agressief en debiel internaatskind’.
Meestal hééft hij drank op. De reeks geweldsmisdrijven is lang. Tot de belaagde vrouwen behoren een vorige vriendin, haar zus en zijn eigen moeder.
De mishandeling van Anneke wordt door medisch onderzoek bevestigd en door de rechtbank aan Frans toegeschreven.
Pseudologie
Van het bezoek van Turkse mannen is in één geval een getuige, hoewel Anneke zelf over 21 ‘klanten’ praat. Haar beweringen blijken wel vaker inconsequent. Maar, beweert in dit geval de maatschappelijk werker:
‘Anneke liegt niet, ze overdrijft
(pseudologie) waarbij haar
woorden niet zo heel veel van de
werkelijkheid afwijken’.
Wat de experts bovendien stellen:
‘Ze heeft weinig mensenkennis en
zal die in de gevangenis toch echt
nodig hebben’.
Want in bajes en kliniek moet Anneke jaren zien te overleven.
Volgende keer: Valium in de nor
**Het volledige feuilleton (tot nu toe) lezen?
Ga naar de homepage en klik bovenaan op: Het lijk met de rode sok.
Lees hier vast de inleiding.