Of er niet een lach vanaf kan?
Nee dus.
Ik sleep me door dit leven.
Moet u mij eens vertellen wat er zo leuk is, hier en nu.
Oerwoudgeluiden?
Donald Trump?
Terreur?
Een graatmagere Angelina Jolie?
Dooie varkens in de bomen?
Jheronimus Bosch? Een heel jaar lang?
Maat-naaier Ard van der Steur?

Maar toch, dinsdagochtend trilde mijn bovenlip.
Ik erken het.
Een ongewone kramp.
In de hoek van de lip, rechtsboven.
Even maar, wees gerust.
Gelukkige was er geen getuige.

Met al het nieuws had ook De Rechter zich door de brievenbus gewurmd.
Ben niet zo’n stripfiguur.
Dat had u al begrepen.
Maar mijn oog viel op deze magistraat.
Hij presideerde over de gebeurtenissen in het stadion van Den Haag, voorbije zondag.
Daar werd voetballer Riechedly Bazoer door bleekscheten besmeurd.
Geen racisme, had voetbalwetenschapper Gijp maandags nog op tv beweerd.
“Ze wilden hem gewoon uit zijn spel halen.”
Ooit gehoord dat ze een blanke speler met oerwoudgeluiden uit zijn spel wilden halen?
Ik sleepte me weer een stukje verder door het leven.

Tot De Rechter sprak.
Toen kwam de kramp.
Lachebek stuurde een mailtje naar Vancouver Island.
Daar tekent Jesse van Muylwijck hem, ja met z’n rechter.
Jesse zond per kerende post een webversie van zijn drieluik.
Zodat ook in de wereld van twan een uitgestreken smoel het woord kracht kan bijzetten.
Past hier zeer.

Ervaar het opnieuw.
Humor, eeuwig wapen.
Dodelijk droog.
Kan met weinig woorden toe.
Heeft geen innovatie nodig.

Ik voel het alweer, die lichte trilling, rechtsboven.
Hoor ik net ook nog dat Angelina een onsje is aangekomen.

Klik op de cartoon voor een grotere versie.
Gebruik je de telefoon, klik en bekijk ‘m in de breedte.

En klik hier voor veel meer moois van Jesse van Muylwijck