De Back Door Pub ligt achterin.
De naam verraadt dat reeds.
In de donkere bar vooral zwarte clientèle.
Daar staat een magere zwarte man.
Metershoog.
Met sheriff ster op de revers van het veel te ruime colbert.
Jasje met vlekken.
Hij speelt bewaker.

Ook Léon is er.
Kleine kerel met één oog.
Hij houdt, dat mag hij graag vertellen, van zwarte magie.
Léon bezoekt dagelijks een lokale tovenaar.
Over zijn tweede oog is hij zwijgzamer.

De derde van het stel zit op een bank met groen velours.
Versleten velours.
Moeilijk ter been.
Heeft twee krukken naast zich liggen.
Of nee, toch niet.
Dat ene is zijn onderbeen.
Heeft hij even afgedaan.
De linkerbroekspijp bungelt leeg langs de bank.

Op de hoek van de bar een bebrilde blanke man, forse veertiger.
Drinkt zijn bier tergend langzaam.
Onderwijl loerend naar de dame achter de bar.
De veelkleurige Angel.
Dochter van een Mexicaanse moeder en vader met lichte tint.
Angel.
Hij, die op de hoek, huurt in het hotel boven de pub een kamer voor 300 dollar.
Ik ook.
Hij betaalt dat bedrag per maand.
Ik, gast in hoogtijdagen, per nacht.

Laat op de avond komt er steevast een vrouw binnen.
Middelbare leeftijd, zwaar opgemaakt.
Zwarte huid, geblondeerd haar.
Vrouw op krukken ook.
Zij voert haar gesprekken met luide stem.
Het dissoneert met de mysterieuze donkerte van de Back Door Pub.
Met het verstilde vale groene velours.
En met het kalme lijden van de drinkebroers.

Na middernacht begint zij, de schetterende blondine, te dansen.
Vaak in haar eentje.
Zonder krukken.
Soms met Angel.
Als de engel van LA meedoet drinkt de blanke man op de hoek van de bar even niet.
Hij kijkt, hij zucht, hij droomt.

Eens in de vier jaar fladderen mijn gedachten naar de pub.
Niks aan te doen.
Ook nu niet, aan de vooravond van Rio.
Dan grijp ik als vanzelf naar oude aantekeningen.
Ben even terug in Los Angeles, 1984.
The Money Games, georganiseerd door steenrijke zakenlui.
Spelen zonder de Russen en de hunnen.
De boycot maakt Amerikanen tot gouddelvers.

Mijn herinnering dwaalt niet naar de atleten.
Wel naar de Back Door Pub.
Gedurende een maand mijn biotoop.
Na de sport, na het werk, na de maaltijd wacht daar de Budweiser.
En het stel drinkebroers dat zo contrasteert met The Money Games.
Daar het succes, hier de kanslozen.
Elke dag lopen zij zege en zegen mis.
En toch juichen ze bij elke Amerikaanse medaille.
Goud, zilver of brons, maakt niet uit.
Gesterkt door de Budweiser winnen ze zelf ook een beetje.
Eindelijk.
Even.

‘Als de engel van LA
danst kijkt hij, 
zucht hij, droomt hij’