Kijkje genomen bij de Pompekliniek.
De longstay in Zeeland.
Daar waar tbs’ers zitten opgesloten.
Vooral tbs’ers die nooit meer vrijkomen.
Omdat ze niet worden vertrouwd.
Omdat ze zichzelf niet vertrouwen.
Omdat zomaar kortsluiting in het hoofd kan ontstaan.
Vrij?
Hakken ze misschien weer op iemand in.

Nooit meer vrijkomen verdient enige nuance.
Zo’n vijf tot tien procent verlaat Zeeland weer.
Gaan voor verdere behandeling naar de vestiging in Nijmegen.
Van dat aantal keert heel af en toe iemand terug op aarde.
Gaat niet altijd goed.

Ooit zat op dezelfde plek De Corridor.
Een half-open jeugdgevangenis.
Nu is het een extreem-gesloten kliniek.
Met dito beveiliging.
Met een wat naargeestige binnenplaats.
Met een pony die op dieet moet.

De stormbaan van toen is overwoekerd door de natuur.
Een oud paviljoen, eveneens aan de elementen geofferd.
De bel van de appelplaats mist een klepel.
Stille getuigen van ooit.

In de werkplaats tbs’ers die zagen, beitelen en timmeren.
Wat de inspanning oplevert?
Een hobbelpaard.
Een tuinset.
Een speelgoedauto.
Je kunt het zo gek niet verzinnen.
Voor al uw wensen, bel de Pompekliniek.
Ze scheppen ook op verzoek.
Ze doen er wel meer.
Fietsen repareren, opknappen en verkopen bijvoorbeeld.

Weet je wat zo mooi is, vroeg de werkmeester in de houthal.
De waardering die de cliënten voelen als hun hobbelpaard wordt verkocht.
Daar krijgen ze echt een goed gevoel bij.
Want heel even doen ze er dan toe.

‘Voor al uw 
wensen bel de
Pompekliniek’

In 2009 is er een documentaire gemaakt over de longstay in Zeeland. Zien? Klik hier