Hij is net 103 jaar geworden,
in betrekkelijk goede gezondheid,
al willen de oren niet altijd
luisteren en gaan de benen geen
sprint meer aan.
Ik schreef de zin in mei van dit jaar.
Aan het eind van 2021 volgt het droeve bericht dat Piet de Kock is overleden.
“Hij was op”, aldus zijn dochter.

De Kock hemelt als laatste junglecommando van Vogelkop, schiereiland aan de noordwestzijde van Nieuw-Guinea, ooit Nederlands eigendom.
Op 12 april 1942 trokken zo’n zestig mannen en twee vrouwen de jungle in voor een guerrillastrijd tegen de Japanse bezetter. Het werd een helse tijd, een slopend gevecht waarin behalve Japanners, het oerwoud, tropische ziektes en vijandige Papoea’s – hier en daar een menseneter – vijanden waren.
Zeventien van hen overleefden, onder wie het tienermeisje Coos Ayal, sergeant Mauritz Kokkelink en Piet de Kock. De KNIL-luitenant die hen in 1944 evacueerde zag “levende geraamten”.
Amper op adem, zouden Kokkelink en De Kock voor een nieuwe missie nog eens terugkeren naar het schiereiland.

Nieuw-Guinea ging in 1962 naar Indonesië, De Kock kwam naar Nederland.
Hier streed hij verder, voor erkenning dit keer. “In Indië was ik een hoge Piet, in Nederland een kwajongen”, constateerde de voormalig bestuursambtenaar en KNIL-militair.
Hij vocht met succes voor een Indisch verzetspensioen, voor allen die er recht op hadden.
En hij schreef boeken, onder meer over zijn jungleoorlog: “De ongelijke strijd in de Vogelkop”.
Die geschiedenis wordt met het overlijden van Piet de Kock nog meer verleden tijd.

Lees hier mijn verhaal Guerrilla in de jungle dat in mei van dit jaar in het Historisch Nieuwsblad stond.

Bij de NOS een korte video bekijken, klik dan hier.