Er moest een protestant opstaan om de paus te loven.
“Ik vind Franciscus geweldig”, zei de mevrouw tot de paar honderd bezoekers.
Die waren merendeels naar de Verkadefabriek gekomen voor Antoine Bodar.
Inwoner van Rome, maar nog altijd een beetje heilige van Den Bosch.
Bodar las in het mileucafé voor uit de pauselijke encycliek Laudato Si’.
Een groene boodschap.

Hij wordt tussen kerst en nieuw 71, en dat zou je niet zeggen.
Energiek baasje.
Leuk hoor, dat speciaal voor hem gecreëerde, sfeervolle zitje met die forse kaars, maar híj wilde staande reciteren.
Uit de encycliek die de paus voor de klimaattop ook naar Parijs had gestuurd.
Eigenlijk, zei de priester, staat er niets nieuws in.
Veel pausen hebben eerder hetzelfde gezegd.
Alleen is dat niet doorgedrongen.
Vooral niet tot Nederland.
Een land, immer obstinaat.

Antoine is niet zo van deze paus.
Dat maakte hij begin dit jaar al duidelijk in een essay in dagblad Trouw.
Er stond iets boven over een overschatte Franciscus.
Hij sloot af met de zin dat we onze verwachtingen beter kunnen matigen.
Daar tussenin ging het vooral over een pummel in een jurk, nou vooruit een soutane.
Bodar heeft meer met voorganger Benedictus, net als hij een wellevende geleerde.
Franciscus daarentegen is een pastoor die over konijnen praat in relatie tot de menselijke voortplanting.
Ik zat wat achter in de zaal, dus misschien heb ik het niet goed gezien, maar ik meende dat Bodar huiverde.
Wat volgens hem in ieder geval niet kon: hoe de paus vorig jaar de hele curie wegzette als een bende hypocrieten en roddelnichten.
Bovendien blijft Franciscus herhalen dat priesters vaker in de spiegel moeten kijken.
Dat hoeft voor hem, Antoine, echt niet te worden herhaald.

De paus pesten kan geen kwaad natuurlijk.
Anders dreigt Franciscus bij leven al de hemel te worden ingeprezen, door gelovigen en niet-gelovigen.
Zoveel hosanna voor de Argentijn.
Maar Antoine vond ik een beetje heel erg sneu.
Hij geeft de indruk geestelijk te lijden.
Je ruikt dat hij van het geloof als eeuwenoud mysterie is.
Van het heilige decorum.
Met schriftgeleerden die het volk bij de les houden.
Niet te veel gewoonheid alsjeblieft.
Niet de nieuwe kleren van de keizer.
Niet de naaktheid van het geloof.
Voor je het weet blijkt het niks voor te stellen.

Ik weet het nu zeker.
Op dat schemerige podium, daar bij die flakkerende kaars waar hij intussen toch was gaan zitten:
Antoine Bodar huiverde.

Wil je het essay in Trouw lezen, klik hier