Wellicht goed om te weten dat ze de deur uit is.
Mijn vriendin.
Opgehaald door een man die in t-shirts doet.
Zei hij.
Twintig jaar was ze bij me.
Nu begint ze ergens in Veenendaal aan een carrière als paspop.
Een popje was ze altijd al.
Verpatst voor dertig euro.
Cash.
Hij sjouwde haar de deur uit.
Zuchtend.
Had voor mijn vriendin in de file gestaan.
Maar was ook blij met zijn verovering.
Hij droeg haar op handen.
Ik voelde me een beetje vrouwenhandelaar.
De advertentie op Marktplaats leverde gemengde reacties op.
Vooral mails van vagebonden die mijn vriendin dezelfde avond nog wilden ophalen.
Geen rekening houdend met alle emoties in zo’n proces.
Kreeg ook een mail uit onverwachte hoek.
Van een, naar ik meende, populaire jongen.
Grijzende man meer.
Uitgesproken type.
Hij bleek nauwelijks nog vrienden te hebben.
Wilde daarom wat poppen aanschaffen.
Eentje had hij er al.
Mijn vriendin zou goed gezelschap zijn, schreef hij.
Voor zijn pop, voor hem.
Helaas was ze toen al vergeven aan de handelaar te Veenendaal.
Die van de t-shirts.
Naar hij zelf zei.
De man zonder vrienden heb ik een gezamenlijk biertje beloofd.
Na mijn vriendin verdween de huisraad.
De kringloopwinkel was vooral enthousiast over mijn tuinset.
Hardhout.
Met geblokte kussens.
“Mijnheer”, zei de kringloper, “daar staan de mensen voor in de rij”.
En ik maar denken dat hardhout ouderwets was.
Dat het steeds lichter en luier moest.
Onsje, nee kilo meer eco.
Maar die nieuwlichterij is niet sterk genoeg voor een tweede, derde of vierde leven.
Heel anders dan mijn vriendin en haar, nou ja mijn, hardhouten tuinset.
