Hij groette al vanuit de verte.
“Dag mijnheer.”
Wat doe je dan, op weg naar je hardloopparcours in het Bossche Broek?
Vast gaan rennen?
Nee, heel beleefd groeten.
“Dag mijnheer.”

En weer riep hij.
“Kent u Jeroen Bosch?”
Ik geloof dat hij er ook dit keer mijnheer bij zei.
“Niet persoonlijk”, antwoordde ik, luider dan anders, en liep naar hem toe.
“Ik ben zoals u kunt zien van na die datum.”

Hij, eind zestig, vertrok geen spier.
Vitale heer.
Grijs, bijna wit haar dat tot in de nek golfde.
Ronde brillenglazen.
Een buitengewoon forse hangsnor.
Zelfde kleur als zijn haar.
Helemaal onderaan een fraaie krul naar buiten.
Blauw jack, uit het rek sportief doch gekleed.
Niet direct een V&D-uitverkoopje.
Helemaal onderaan meende ik de dubbele gesp van Magnanni te herkennen.
De dame aan zijn zijde droeg wat groens.
Ze glimlachte slechts, en dat bleef ze doen.

Hij, zij trouwens ook, kwam uit de nieuwe parkeergarage van Den Bosch.
Ze waren de loopbrug overgestoken en stonden bij de ontblote stadswallen.
“Mijnheer, wat prachtig, deze muren.”
Hoewel ik naast hem stond, bleef zijn volume op luid.
“En dat cortenstaal, ik ben er gek op.
Nieuw roest, lijkt heel oud.”
Ik vertelde hem dat het een nog verse verfraaiing van de stad was.

De zon streelde hem.
De wind speelde met een krul van zijn snor.
Voor de kijker links.
Hij had zijn handen achter de rug gevouwen.
De vrouw glimlachte nog steeds.

Hij: “Wij komen ook uit een mooie omgeving hoor.
Uit de omgeving van Naarden en Laren. Heel veel groen.”
Met zijn rechterhand wreef hij over het cortenstaal, voorzichtig, zachtjes.
Dromerige blik, intimiteit.
Hier stond een van de Staalmeesters, dacht ik, hoewel die meer met stof dan met ‘nieuw roest’ hadden.
Eentje zonder hoed, zonder zwart.
Onderweg van Rembrandt naar Jheronimus.
In vervoering door dit stukje stad van wallen en Casinotuin.
Zou het voor hem nog wel mooier kunnen worden?

Even later: “Wijst u ons de weg naar Bosch?”
Natuurlijk deed ik dat.

“Dag mijnheer”, riep hij.
“Dag mijnheer”, zei ik.
Zij knikte.
En ze glimlachte.