We wachtten samen op de bus.
Hij even in de 70.
Zat er al toen ik kwam aanlopen.
In de Sint Jan geweest om de nieuwe bisschop welkom te heten.
Daarna in het Bossche theater in de lange rij gestaan.
Monseigneur De Korte de hand geschud.
Ondanks degelijke stappers en dikke bruine sokken zere voeten gekregen.

Ik had, op weg naar de bushalte, vooral veel zusters gezien.
In het bruin, in andere kleuren, ja ook die van de maagd.
Bovendien passeerde een grijze Seat Alhambra.
Space wagon vol met nonnen.
De pinguin-express.

Na die lange rij voor De Korte was hij met koffertje naar de bushalte gerold.
Wat een geluk vandaag.
De bus stond er reeds.
Hij geraakte tot de achterzijde.
Toen sloot de deur, maakte Arriva vaart en verdween.
Hij had nog gezwaaid.
Vergeefs, ondanks de grote spiegels.

Boetedoening voor de zondaar die hem in de zomerse kou had laten staan?
Hij lachte.
Achter het stuur zitten was voor de chauffeur kennelijk al straf.
Wie het werk op de bus lief heeft, wacht ook op de laatste passagier.
Lange jaren in het pastoraat stemmen de mens mild, hoorde ik.

Nu zat hij al bijna veertig minuten in een hokje.
Een directe verbinding met Sint-Oedenrode was er maar een keer in het uur.
Rooi?
Het dorp van die andere bisschop van Den Bosch?
Bekkers: halve eeuw dood en toch nog vaak onder ons.
Nu zelfs binnengevlogen in zoiets als een abri.
Maar de nieuwe, dat is ook wel een goeie hoor, oordeelde mijn gezelschap.
Beter dan Hurkmans, vooral beter dan Ter Schure.
Zij hebben, toen ze aan het stuur zaten, te veel passagiers laten staan.

Mijn lijn 159 kwam er aan.
Hij zuchtte.
Zijn 156 bleef nog even weg.
Ik wenste hem sterkte.
Och, zei hij, hier in het hokje waait het niet zo.
Toen ik op mijn plaats zat, konden we nog naar elkaar knikken.
De 159 had geen haast.
En toch arriveerde ik bijtijds bij de mooie rooie in Schijndels glazen boerderij.