Ze lonkte al even.
Vanuit de Hofstad.
Aldaar genoot Judith van een lange vakantie.
In een omgeving die bij haar paste.
Ze verbleef in een statig pand aan de Stadhouderslaan.
Ambassadebuurt.

De mail meldde eerder dat ze niet lang meer zou blijven.
Nog in juni keert ze terug naar haar Belvedere in Wenen.
Dus liet ik me verleiden.
Benutte een van de laatste kansen.
Want op mij wachten, nee dat zou ze vast niet doen.

De voorbije zondag toog ik naar Den Haag.
Me te laat realiserend dat de NS mij een bonus had gegund.
Gratis upgrade naar de eerste klasse, op de dag des Heeren.
De dag van en voor Haar.
Het zou een aankomst in stijl zijn geweest.
Maar toen ik aan dat douceurtje van het spoor dacht, zat ik al tussen het plebs.
Zoals altijd.

Judith logeerde in een stijlvolle maar schemerige kamer.
De wanden gedecoreerd met parfumflesjes.
Zij, donkere schone, femme fatale.
Badend in goud.
Verleidelijk, bijkans geloken ogen.
En ja, de linkerborst ontbloot.
Ik had haar wat groter verwacht.
Judith, niet die borst.
We troffen elkaar voor het eerst.
Judith én haar borst en ik.
Zij, Judith dus, bleek slechts 84 centimeter hoog.
En, maar mag je zoiets zeggen, 42 breed, centimeters ook.

Toen ik de kamer betrad zag ik schimmen, veel schimmen.
Ik had inderdaad verzuimd door te geven hoe laat ik zou arriveren.
Dus waren er ook anderen in haar kamer.
Aanbidders en aanbidsters, ook die nog.
Ze bleven, in een halve kring, rijendik, schaamteloos lang naar haar kijken.

Ik liet haar hangen.
We hadden elkaar ontmoet, maar grote warmte was er niet.
Hoewel de atmosfeer, als je die schimmen wegdacht, vol sensualiteit was.
Stijlvolle omgeving, grandeur als blikvanger.
Maar het beklijfde niet.

Een deur verder was de wereld anders.
Ik trof Jan, Jan Toorop.
Effe mannen onder elkaar, in het volle licht.
Ik zag veel stijlen, ook grote soberheid.
Judith was ver weg.
Welke Judith?
Tweede klasse terug, dat leek na Toorop wel heel passend.

Meer weten over Judith (en haar logeerpartij), klik hier of hier