Beetje raar gesprek van de week in Sevilla.
Stond in een café in de Calle Garcia de Vinuesa.
Da’s midden in het centrum.
Paar stappen van de kathedraal.
Daar waar enkele resten van Christopher Columbus liggen.
Zo beweert men.
Ik rook niks.

Afijn, stond ‘s avonds laat aan de toog.
Raakte in gesprek met ene Jaime.
En zijn echtgenote Martha.
Maar die deed er verder niet toe.
Dat zeg ik niet gauw over vrouwen.
Die doen er doorgaans meer toe dan mannen.
Maar Martha sprak geen woord Engels.
Ongemakkelijk voor deze bijdrage.

Jaime kende zoiets als yes en tomorrow.
Met mijn zes lessen Spaans en zijn handgebaren, kwam het net tot een gesprek.
Hij nam me mee naar een andere bar.
Stelde me voor aan zijn vriend, de ober van dienst.
Dus dat ging goed.
Handen schudden met de man achter de tapkast is doorgaans een investering in dronkenschap.

Minder goed ging het met Jaime.
Hij had als directeur bij een elektriciteitsbedrijf gewerkt.
In Sevilla geboren en getogen.
In het centrum welteverstaan.
De rest van de stad deed er niet zo toe, begreep ik van hem.

We kregen het over voetbal.
Hij was hartstochtelijk fan van Sevilla.
Ik vroeg hem of er ruimte was voor wat tegenstanders.
Hoezo, vroeg Jaime.
Ik zeg: Johan Cruijff.
Hij snapte er niks van.
Cruijff? Johan Cruijff?
Net een verse biografie, zei ik.
Jaime dronk zijn bier en zei: ik ken alleen Sevilla.

Om de een of andere reden raakte het mijn herinnering.
Enkele jaren geleden.
Diep in de nacht geland in Dubai.
Was er nog altijd 33 graden.
Mijn goede collega, tevens redelijke vrind, liep voorop door de douane.
Ik wachtte, maar hij riep: kom effe.
Ik er naar toe.
Zat er een man in een witte jurk, met hoofddoek, in zo’n hokje.
Hij sliste wat.
Meestal slissen douaniers zoiets als: work or holiday.
Maar deze stootte andere klanken uit.
Ik meende zeker te weten wat hij zei.
Frank Rijkaard.
Het klonk als Frrrrrreeeeeekkkk Riekaarrsssssjjj.
Ik bleek goed gegokt te hebben.
Gebbetje van de jurk bij het zien van een Hollands paspoort.
Wij door naar de 33 graden en, om twee uur in de nacht, wat buikdanseressen in een westers hotel.

In Dubai kenden ze Frank Rijkaard.
Ik de kroeg in Sevilla werd Johan Cruijff doodgezwegen.
Ik wilde er schande van spreken.
Maar Jaime betaalde aan het eind van de avond de consumpties.
En dan word ik week.
Mij past bescheidenheid.

‘Cruijff, Johan Cruijff.
Hij snapte er niks van’