Ik had gisteravond net een huiveringwekkende alinea gelezen, toen de actualiteit arriveerde.
“Na vanavond staat de wereld in brand”, zo deelde een oud-collega zijn zorgen met me.
Boek weg, tv aan, laptop open.
Opnieuw rillingen.
De weerzinwekkende alinea komt uit een oud boek dat ik voor het eerst heb opengeslagen.
De Zaak 40/61, het verslag dat Harry Mulisch maakte van het proces tegen oorlogsmisdadiger Adolf Eichmann.
Dat speelt zich in 1961 af in Jeruzalem.
En ik lees een citaat, toegeschreven aan een van de, overigens Duitse, advocaten van Eichmann:
“Terwijl de whisky ons goed smaakt, vertelt hij nog over Eichmanns onvoorstelbare geheugen voor eten. Zelfs van diners, waaraan hij in het begin van zijn SS-tijd heeft aangezeten, in 1934, 1935, weet hij nog precies te vertellen, wat voor soep er was, welk vlees, en of het dessert uit vruchten of koek bestond. Maar als het over gedeporteerde joden gaat, zegt hij: ‘Honderdvijftig of tweehonderdvijftigduizend, dat kan ik mij niet meer precies herinneren. Het is te lang geleden.”
Ik herlas de alinea.
Daarna nog eens.
Toen werd het even heel stil in de wereld van twan.
In die stilte kwam de mail van de fotograaf, die me eerst liet glimlachen.
“Goei onkruid vergaat niet”, schreef hij, duidend op mijn vertrek bij de krant.
Maar daarna, zijn onheilspellende voorspelling.
Mulisch en Eichmann hadden me bij vrijdag de 13e weggehouden.
Toen ik de tv aanzette was ik snel bijgepraat.
Huiveringwekkende scènes laten zich in één alinea vangen.
Op tv ging het feitelijk ook om een korte boodschap.
Die van verderf, angst en ontreddering.
In deze nog jonge 21e eeuw heeft de oorlog al verschillende gezichten getoond.
Vrijdag 13 november 2015 gebeurde dat opnieuw.
Schietpartijen, zelfmoordenaars bij het stadion, gijzeling en bloedbad in een theater, dat alles in een paar tellen op een paar vierkante kilometer in Parijs.
We noemen het terreur, maar het is oorlog.
Willen wij het niet weten, dan de tegenpartij wel.
De ochtend van de 14e ontwaakt Parijs in verslagenheid, zegt de presentatrice van het Journaal.
Niet alleen Parijs, denk ik.
Hoewel.
Om 10.09 uur zaterdagochtend marcheert een hoempapaband onder mijn raam door.
Een uur later zie ik, om mij even onbekende reden, blauwe kielen in de straat.
Disneyland Parijs blijft vandaag dicht, hoor ik op tv.
Den Bosch gaat open.