Op bezoek geweest bij Hans Helgers.
Hans wie?
Toegegeven, hij is een beetje in de vergetelheid geraakt.
Maar eens joeg hij een deel van het CDA in de gordijnen.
Altijd leuk.
De partij was kort voor zijn aantreden van 54 naar 34 Kamerzetels geduikeld.
Rampzalige verkiezingen van ’94.
Daarna verjaagd van het o zo vertrouwde pluche.
Nederland had een paarse kleur gekregen.
Verse voorzitter Helgers bepleitte verjonging, vernieuwing, verandering.
Dat vond de gevestigde orde maar niks.
Hij wil alleen maar katholieken, klonk het van gereformeerde zijde.
Die werd vertegenwoordigd door Enneüs Heerma.
Toen fractievoorzitter in de Tweede Kamer, inmiddels wijlen.
Hans en Enneüs, dat ging niet goed.
Daar zat heel veel Nederland tussen.
Helgers was geboren in Geleen.
Heerma kwam uit Rijperkerk.
In het Fries is dat Ryptsjerk.
Het was löss versus zand.
En dan krijg je los zand.
Niettemin maakten ze allebei deel uit van een collectief leiderschap.
Daar leed het CDA in die tijd onder.
Kortstondig, maar hevig.
Kruisiging hier, kruisiging daar.
Wie boven kwam drijven in de modderpoel?
Juist, Jaap de Hoop Scheffer, later nog NAVO-chef.
Amsterdammer, gestudeerd in Leiden.
Dan win je.
Hans won ook een beetje.
Want Japie was katholiek.
Helgers houdt tegenwoordig kantoor bij het veld van FC Utrecht.
Van Golgotha naar Galgenwaard.
Sinds jaren voorzitter van de Raad van Bestuur van Stichting De Opbouw.
Werkterrein de zorg, voor jeugd, ouderen en verstandelijk gehandicapten.
Voor God en vader…, nou nee de provincies Noord-Holland, Utrecht en Gelderland.
Hij bekleedt tal van andere functies in de zorg.
Daar is hij geenszins uit beeld.
In ons gesprek ging het evenwel over justitie.
Want Helgers, het mag ook al vergeten zijn, is bajesdirecteur geweest.
Dat was voor hij in ’95 voorzitter van het CDA werd.
Hij diende in de Bijlmer, in Utrecht en in Grave.
Eens leraar aan de huishoudschool, plots verzeild in de masculiene wereld.
Het wende volgens hem snel.
Hij haalde mooie herinneringen op.
Prettig gesprek, prima prater.
Machtsstrijd tussen departement en gevangenisdirecteuren, de mannen in het veld.
Twist met een glimlach.
“Kondigde Den Haag bezuinigingen aan, joelden wij die weg.
Had ieder zijn ding weer gedaan.”
Mooie carrière in het verschiet.
En toch koos hij voor het CDA-voorzitterschap.
Functie met een afbreukrisico, wist hij.
“Ik kom uit een wereld waarin je geen nee zegt, als je geroepen wordt.”
Dat klonk wel erg katholiek.
Maar toch ook gemeend.
Hans en Enneüs,
daar zat heel veel
Nederland tussen