Deze woensdag klonk ‘Herrezen uit Ruïnes’.
Het volkslied van de DDR.
Als eerbetoon aan Heinz Kessler.
Aan wie?
Heinz Kessler was minister van defensie.
En lid van het Politburo.
Laten we zeggen het dagelijks bestuur van partij en heilstaat.

Dat buro is nu nagenoeg leeg.
Van de 22* geharnaste heren zijn er nog drie in leven.
Onder hen Egon Krenz.
In 1989 opvolger van Erich Honecker als staats- en partijleider.
Krenz is dit jaar 80 geworden.
De DDR geldt in zijn herinnering nog altijd als een paradijs.

Maar die ouwe Heinz.
Op 92-jarige leeftijd gestorven.
Hij werd na de val van de Muur veroordeeld.
Verantwoordelijk voor de dood van zogenoemde Grenzverletzer.
Ossies die er genoeg van hadden.
Die naar de vrijheid wilden.
De vogels achterna.
In totaal kwamen bij de Muur 139 mensen om het leven, merendeels neergeschoten.
Door Grepo’s, Grenzpolizisten.

Ik sprak er eens over met Jens.
Jens Bernhardt was een Grepo die zelf auf Wiedersehen had gezegd.
Tegen zijn baas Kessler welteverstaan.
Jens legde uit.
We moesten ‘alle middelen’ aanwenden om een vluchteling te stoppen.
‘Uiteindelijk mag en moet je schieten na het commando halt.’
Tot zover Jens, die niet wilde schieten en de benen nam.

Jens had er niks van begrepen.
Althans volgens zijn baas niet.
Want toen Kessler na de val van de DDR voor de rechter kwam, kon die zich niks herinneren.
Terwijl zijn geheugen toch in orde was.
Schietbevel?
Welnee, dat bestond helemaal niet.
En wie kon dat nou beter weten dan hij, generaal en minister?
Papieren bewijzen wuifde hij weg.

Kessler is geëindigd in een urn op de begraafplaats aan de Berlijnse Baumschulenweg.
Daar staat sinds vorig jaar een monument voor de Grenzverletzer.
In DDR-tijden werden zij hier namelijk gecremeerd en begraven.
Veelal anoniem.
Ze hadden het arbeidersparadijs te schande gemaakt.
Het paradijs, ‘herrezen uit ruïnes’.

Het graf van Chris Gueffroy heeft wel een naam.
Hij was in februari 1989 de laatste vluchteling die bij de Muur werd neergeknald.
Hoewel er geen schietbevel gold.
Volgens Heinz Kessler.
En wie kon dat nou beter weten dan hij?
Maar Chris kreeg wel twee kogels in de borst gepompt, een in het hart.
Omdat hij naar de vrijheid wilde.
Chris was 20 en morsdood.

 

 

*In april 1986 werd het 22-koppige Politburo benoemd dat tot 18 oktober 1989 bleef zitten. Drie weken later, op 9 november, viel de Muur. 

 

‘Uiteindelijk 
mag en moet
je schieten’

 

Reageren? Dat kan hier.
Je mailadres wordt niet op de site vermeld.

Fout: Contact formulier niet gevonden.