Nieuws laat zich niet sturen.
Nieuwsuur ook niet.
En dus kregen we zaterdagavond een merkwaardige hutspot voorgeschoteld.
Berichtgeving over een dooie Fidel.
En over wratten en wintertenen.
Die kwalen hadden niks met het overlijden van El Commandante te maken.
Samenloop van omstandigheden.
Gelukkig was er een arts die een bruggetje sloeg.
Van winterteen naar zonnig Cuba.
Hij wees op het gebrek aan onderzoek naar alledaagse kwalen.
“Het is niet sexy, wetenschappers gaan liever voor een groot en revolutionair project.”
Aldus Diederik van Oord.
Zo dook de revolutie op temidden van de wratten.
Die wratten en wintertenen wil ik verder maar laten.
Fidel dus.
Dood.
Het bleek toch te kunnen.
Einde van een tijdperk, dat op Cuba generaties van elkaar scheidt.
Ik heb het land een aantal keren bezocht.
Oud bejubelde El Jefe, de chef, en zijn revolutie.
Jong zocht naar vooruitgang.
Je ziet het wel vaker, die kloof.
In Suriname bijvoorbeeld.
De pijn van de Decembermoorden zit in hart en hoofd van vijftigers en zestigers.
De jeugd leeft meer voor de toekomst.
Fidel.
Verdreef een dictator om er zelf een te worden.
Rechtse dictatuur werd linkse dictatuur.
Heel veel beter werd het niet.
Ik ging een aantal keren bij dissidenten op bezoek.
De eerste keer thuis op de koffie.
De telefoon rinkelde om de tien minuten.
Elke keer als de gastheer opnam, klonk er slechts een benauwende stilte.
“Ze weten dat jij hier bent”, zei Elizardo Sanchez Santa Cruz.
Hij behoorde tot de oudgedienden, haalde de schouders op.
Anderen wilden niet thuis afspreken.
Ze verkozen de straat.
En ook daar spraken ze op zachte toon.
Ze kenden de risico’s.
Oswaldo Paya, winnaar van de Sacharovprijs, sliep geen nacht in hetzelfde bed.
Bang dat hij eruit werd gelicht.
Hij is inmiddels wijlen, veel te vroeg gestorven.
Raul Rivero, in de Zwarte Lente van 2003 met vele anderen gepakt.
Na internationale druk vrijgelaten en uitgewezen.
Nu in Spanje.
“Fidel hoeft toch niemand vast te zetten”, zei Sanchez Santa Cruz.
“Cuba is één grote gevangenis.”
Hij wilde daaruit overigens niet ontsnappen.
De anderen evenmin.
Ze wilden wel de tralies wegzagen.
Het mooie is, dat zíj hun land van binnenuit wilden veranderen.
Dat zij de risico’s aanvaardden.
Naar Miami wilden ze absoluut niet.
Daar zaten de schreeuwers, die vanuit weelde ageerden tegen Fidel.
Het slechtste wat Cuba kon overkomen was dat die terug zouden keren.
Dat zij het voor het zeggen zouden krijgen.
Ze zouden vooral zichzelf belonen.
Zoals de door Fidel verdreven Amerikaanse zetbaas Batista zijn elite had gesterkt.
En dan zou, ja dan zal, er weer een revolutie nodig zijn.
Fidel, wintertenen
en het project
van de revolutie,
sexy bovendien
Kijk voor bijzonder beeldmateriaal over Fidel en zijn Cuba op de site van de Bredase fotograaf Piet den Blanken of klik hier