Ik was in de verkeerde film terechtgekomen.
Zo leek het althans.
Toen ik het Vughtse theater binnenstapte, zag ik louter vrouwen.
Nou vooruit, ook nog een man of drie.

Het waren hordes, die vrouwen.
In groepen gekomen.
Van middelbare leeftijd.
Luidruchtig.
Toen de film begon, verstomde het geluid.
In de zaal althans.

The Girl on The Train.
Sinds oktober vorig jaar in de Nederlandse bioscoop.
In Vught wat later.
Maar dat schijnt normaal te zijn.
Kleine cinema, theatertje.
Film naar een boek van Paula Hawkins.
Type thriller.

Ik had er slechts vluchtig wat over gelezen.
Toegegeven, eigen schuld.
Flashbacks, spanning, vreemdgaan en geweld.
Een verrassende wending.
En veel trein.
Maar dat kun je met zo’n titel verwachten.

Aan het eind bleek een van de mannen de boosdoener.
Niet een van de vier in de zaal, maar die op het witte doek.
Hij ging vreemd, manipuleerde en moordde.
Zijn lot werd bezegeld door twee vrouwen.
De een stak een kurkentrekker in de halsslagader.
De ander draaide het ding stevig aan.
De vrouwen achter mij in de zaal joelden.
De hordes klapten en lachten.
Enge Vughtse vrouwen.

Ik was als eerste de zaal uit.
Achter de bar draaide iemand een kurkentrekker in een fles rood.
Ook al een vrouw.
Evenmin een plek om te blijven.
Ik zag de tweede, daarna de derde man uit de zaal glippen.
De vierde?
Nooit meer gezien.

De moraal:
houd de
kurkentrekker
verre van de vrouw