20.000 vierkante kilometer en niet zeuren, riep de een.
Nou, toch minstens 10.500 schreef een ander.
We wilden Bremen, in elk geval Keulen en Aken.
Ook goed: ‘Nederland’s grens kome aan de Wezer!!!’

De Tweede Wereldoorlog was net voorbij.
Nederland eiste compensatie voor leed en verwoesting.
Geld hadden de oosterburen niet, grond daarentegen in overvloed.
Een acceptabel alternatief, na ‘verwijdering van Duitschers’.

Jaren van eisen, maar in 1949 bleef het bij een grenscorrectie.
Daar was welgeteld 69 vierkante kilometer mee gemoeid.
De correctie werd veertien jaar later bovendien teruggedraaid.
Elten, dat weer Duits zou worden, vierde toen een profijtelijk feestje.

Het dorp bij Lobith werd in de weken voor teruggave volgestouwd.
Met conserven, koffie en kippen, boter, kaas en eieren uit Nederland.
Leegstaande zalen, kelders en garages waren tot de nok gevuld.
In straten en velden stonden trucks bumper aan bumper geparkeerd.

Zo ging 31 juli over in 1 augustus 1963, de donderdag van teruggave.
Van de ene op de andere dag stond de voorraad in een ander land.
Duitse importeurs hoefden geen invoerheffingen af te rekenen.
Nederlandse leveranciers hadden daarom een betere prijs bedongen.

De regering in Bonn liep op haar beurt tientallen miljoenen D-Mark mis.
Of de ambtenarij, die het zag gebeuren, niet ingreep?
Er bleek – laten we het daar op houden – geen beginnen aan.
Ook al duurde het na de zogenoemde Eltener Boternacht nog weken eer de schuren leeg waren.

Nu in het Historisch Nieuwsblad: mijn verhaal ‘Lebensraum voor Nederland’.
Over het naoorlogse Nederland dat bevreesd voor overbevolking Duitse akkers en steden opeiste.
En we proeven even van de Boternacht.
Vanaf 25 september te vinden in de kiosk.