Ik kom meteen ter zake.
Ja, ook ik heb gebruikt.
Net zoals Ria, die van dat pilletje bij de ochtend-Brinta.
Alleen benutte ik het donker van avond en nacht.

Geloof me.
Ik heb míjn medaille echt niet louter aan talent te danken.
Wel aan hard werken en slikken.
Net als Ria heb ik hem gekregen in Los Angeles, 1984.

Ria slikte in de voorbereiding.
Moest wel, vond ze.
Wilde ze kans maken tegen die ‘koekblikken’.
Daarmee wees ze naar haar Oost-Europese concurrentes.
Een Koude Oorlog van Brinta tegen koekblik.
Uiteindelijk verstoord door een boycot van de blikken.

Ik slikte gewoon door tijdens de Olympische Spelen.
Vrijwel voortdurend.
Vaak in de Back Door Pub.
Samen met mijn vrienden voor even.
Die bar zag er toen uit zoals de naam doet vermoeden.
En de clientèle was navenant.
Een sloeber met één oog.
Verderop een kruk met één been.
Een stakker die de duivel aanbad.
De bewaker droeg een heuse sheriff-ster.
En dan was er Angel.
Mooie moeder van vier bloedjes van drie vaders.
Op zoek naar de vijfde van de vierde.
Een vroege Anouk.

Over mijn gebruik noch medaille is naderhand gepraat.
Zelfs toen ik het uitventte was er een teleurstellend zwijgen.
Lekker belangrijk.
Ik hoefde dus al helemaal niks te ontkennen.
Zou ik trouwens ook niet hebben gedaan.
Wat is er erger: slikken of loochenen?
Ik geef zelfs ruiterlijk toe: ik blijf slikken.
Overal en altijd.
Waar blijft die camera?

In Ria’s geval volgden op de Spelen direct de geruchten.
Geruchten die verhalen werden.
Ria ontkende.
Dertig jaar lang.
Ze mepte naar iedereen die een vinger opstak.
Dertig jaar lang.
Ze loog dat ze barstte.
Dertig jaar lang.

Haar biecht afgelopen vrijdag was er een vol emotie.
Zonder spijt.
Maar met verse tranen.
Het bleef gissen waar die na dertig jaar vandaan kwamen.

Uitzending van Andere Tijden Sport niet gezien?
Klik hier.

Meer over Ria Stalman, vind je hier.
En hier over de Spelen in Los Angeles.